16 december 2022
Zomaar uit mijn leven gegaloppeerd.
Ik heb altijd gedacht dat hartzeer een emotionele pijn was,
het is fysiek.
Het is alsof ik een dreun tegen mijn hoofd heb gekregen,
maar dan tegen mijn hart.
Alsof mijn keel wordt dichtgeknepen,
maar nu krijgt mijn hart geen lucht.
Het voelt als een stomp in mijn buik,
en mijn hart krimpt ineen.
Ik moet er verschrikkelijk van huilen.
Ken je die emmers in de sauna waar koud water in loopt?
Dat je dan aan een touwtje moet trekken om een plons over je heen te krijgen?
Zo voelt mijn verdriet.
Telkens weer een volle lading koude tranen over me heen,
zonder zelf aan het touwtje te trekken.
Telkens weer stroomt die emmer vol,
en loopt weer leeg als iemand me knuffelt,
een bloemetje geeft,
als ik zijn foto zie.
Steeds weer vol, leeg, vol, leeg, vol.
Ik kan er niet omheen, het is een kwestie van ondergaan.
Als ik dans of zing, voel ik het niet.
Als ik werk ook niet.
Dan denk ik even dat het minder wordt,
maar daarna is het er gewoon weer.
Vluchten helpt niet.
Al zou ik me vol stoppen met eten, alcohol of drugs,
reis ik naar het einde van de wereld,
doe ik alleen nog wat goed voelt,
de pijn en het verdriet gaan met me mee.
Net als bij dat lichtblauwe figuurtje in de film Binnenstebuiten,
is verdriet mijn kernherinneringen binnengedrongen.
Het gaat niet weg en dat hoeft ook niet.
Tijd heelt niet alle wonden.
Dit blijft.
Mijn kras draag ik met trots.
Ik koester hem.
Want het betekent dat we veel van elkaar hielden.
Ik voel me misschien gebroken,
maar ik ben nog heel.