Het is 22:38.
Ik sta in een piepkleine studentenkamer in Amsterdam-West.
Propvol slimme mensen die met een rollende r boven de muziek proberen uit te komen.
Ik ben bij een intellectuelenfeestje.
Mensen die maatschappijkritisch zijn en praten over cultuur en kaksporten.
Ik houd mijn wijnglas keurig bij het steeltje.
Met wie zal ik gaan praten? En waarover?
Hun grapjes snap ik niet.
Ik vertik het om als een schaap mee te lachen.
Hier hoor ik niet bij.
Ik ben een Friezin. En een cultuurbarbaar.
Ik voel me dom.
Ik lees geen ingewikkelde boeken voor mijn lol, om vervolgens tijdens een feestje mijn inzichten ter sprake te brengen.
Ondanks dat de universiteit best meeviel, Statistiek mijn guilty pleasure was, vind ik mezelf nog steeds dom.
Totdat ik 15 jaar later een mega slimme Zuid-Afrikaanse man ontmoet.
Een boekenverslinder.
Een wandelende bibliotheek.
We worden verliefd.
Hij laat me zien dat boeken lezen leuk is.
Ik geef het een kans.
Het levert ons prachtige gesprekken op.
Zijn gave om complexe boeken en websites snel te begrijpen en mijn nieuwsgierige onwetendheid zijn een perfecte combinatie.
Als ik de film Inception voor de 5e keer zie, vertel ik hem dat ik een droom in een droom zo’n prachtig fenomeen vindt.
Het gevoel dat alles in elkaar past, dat alles klopt.
In welke droom zou ik zelf nu zitten?
“Het principe iets in iets heet recursie,”
vertelt hij.
“40 jaar geleden is daar een boek over geschreven:
Gödel, Escher, Bach, door Douglas Hofstadter.
Elke intellectueel had het boek in zijn kast staan.
Bijna niemand heeft het gelezen.”
“Wat als wij samen dit boek gaan lezen, Christa?”
Voor Ons feilbare denken van Daniel Kahneman heb ik een jaar nodig gehad. Tel daar mijn gebrekkige algemene ontwikkeling bij op en het feit dat ik van zo veel nog niets weet…
ik val vast genadeloos door de mand.
Maar fuck it: we gaan het doen.
Elke week lezen we samen een stukje uit Gödel, Escher, Bach.
We praten erover en werken onze overpeinzingen uit.
Ieder op zijn eigen manier.
Zo leren we van elkaar.
Heb ik eindelijk iets om over mee te praten op een intellectuelenfeestje.