Werken met Christa Sparren met Christa Blog Over Lerna

Zo voelt een depressie

18 juni 2023


Soms zie je het niet meer zitten,

heb je nergens nog zin in,

lijkt het alsof de bodem onder je voeten verdwijnt,

je achterover tuimelt, de diepte in,

als een freediver.


Freediven is zo diep of lang mogelijk onder water duiken op slechts één ademteug.

Hoe dieper je gaat, hoe meer de zwaartekracht je naar de zeebodem zuigt.

Met de armen strak langs het lichaam, een touw als levenslijn, ondergaat een freediver de duik als een vrije val.

Het wordt steeds donkerder, de druk steeds hoger,

maar het is er rustig en stil. Sereen haast, alsof je droomt.

Alleen jij, niemand anders.

Een tijdje terug dook ik mijn eigen diepte in.

Na het overlijden van mijn vader was ik op zoek naar antwoorden.

Wat is het nut van ons bestaan?

Waarom doen we elkaar zoveel pijn?

Waarom zou ik nog moeite doen?

Ik ging dieper en dieper.

Het werd steeds donkerder in mij.


Ik dacht dat die vrije val zou eindigen bij de bodem.

Dat ik daar kon landen, even rust, even niets.

Maar wat bleek: die bodem kwam niet, ik kon altijd dieper.

Aan neerslachtigheid komt geen einde.

Ook vond ik geen antwoorden.

In die zee van depressie en apathie is niets.

Geen inspiratie, geen creativiteit en al helemaal geen verlichting.

Het is er alleen maar heel erg donker, bedrukt en stil.


“Wat doe ik hier dan nog zo ver weg van alles?”

“Als ik terug ga, haal ik het oppervlak nog wel?

Straks heb ik al mijn energie hier beneden verspild.

Help! Wie trekt mij hier uit?

Welk mens, welke goeroe, welke God?”



Ik moest zelf,

mijn eigen dieptepunt kiezen,

mijn eigen moment bepalen,

om terug naar boven te gaan,

waar zuurstof, licht en leven is.

Ik pakte mijn levenslijn stevig vast en zwom terug naar boven.

Het duurde best lang, want ik was ver weg.

Geen paniek, gewoon rustig het lijntje omhoog volgen.


Hij schreeuwt in mijn oor en roept mijn naam.

“Christa, je bent boven. Adem, adem! Je kan het!”

Mijn gezicht is blauw, zonder sprankel.

“Adem!” Roept hij nog harder en blaast in mijn neus.

Daar komt de flikkering terug.

I am OK” sein ik.

Hij juicht en houdt me vast: Christa is er weer!

Reageer via LinkedIn Reageer via Facebook